Espaye's Aankomst.

Espaye wandelde langzaam en uitgeput door het bos. Ze had de spoorwegen gevolgd, en twee dagen geleden was ze aangekomen in het bos. Deze had ze gevolgd totdat ze uitgekomen was in FK.
Hoe konden ze, die schoften.. dacht ze met een geïrriteerde blik in haar ogen geprent terwijl ze doorliep. Ze hadden zelf voorgesteld gezamenlijk verder te reizen. En wat doen ze, na maar één kleine sneeuwstorm? Als twee honden wegrennen.
Ze liet haar tong uit haar muil rollen. Het was zomer en door haar donkere vacht had ze het flink wat warmer dan haar lichter gekleurde soortgenootjes. Hierna besloot ze maar te gaan zitten. Een beetje uitrusten en dáárna naar wat eten zoeken zou sowieso geen kwaad kunnen.

Terwijl ze zat dacht Espaye na over verschillende dingen die de afgelopen tijd gebeurd waren. Arcana, Umberu en Espaye zelf waren in een sneeuwstorm beland afgelopen winter. Haar twee nestgenootjes waren meteen al aan het vluchten en wanneer Espaye wilde volgen kon ze deze al niet meer zien in de sneeuw. Ze had de storm voorbij laten waaien, en toen de verschrikkelijke storm eindelijk over was kon ze de twee niet meer vinden. Hoe asociaal, hun eigen zusje in de steek laten. Net als hun ouders hadden gedaan.
Espaye gromde zacht, het zat blijkbaar in de familie om je dierbaren, net op het moment dat ze je nodig hebben, te laten vallen..

Een reu kwam tevoorschijn uit de bosjes, die het gegrom beantwoordde met een geirriteerde blik. Zijn ogen namen de teef op, waarna er een grijns op zijn gezicht verscheen. 'Zozo, wat hebben we hier?' vroeg de reu, Scare, met opgetrokken wenkbrauwen. De teef droeg de bekende geur om zich heen, roedelloos, nieuw, verdwaald. En hij zou diegene zijn om haar een warm welkom te geven. 'Hmm.. Als nieuweling in een vreemd gebied is het niet echt... tactvol, om blindelings naar de eerste de beste te grommen,' beet hij de teef toe, waarna zijn grijns groter werd. Die grijns verween al gauw weer. 'En jij bent?' vroeg Scare zacht. Zijn houding veranderde niet, nogsteeds ongeinteresseerd. Een zucht ontsnapte uit zijn keel. Zijn gedachten vervlogen, naar belangerijkere zaken. Waar was Chanel, Zijn moeder? Was ze zo laf om hem achter te laten. De gedachten spookten nog door zijn kop, terwijl ze de teef nog een vraag stelde. 'Waar kom je vandaan?' vroeg hij afwezig.

Vlak nadat Espaye gegromd had verscheen er al een reu uit de bossen, die direct maniakaal begon te grijnzen. Espaye trok vaagjes een wenkbrauw op.
"Wat we hier hebben? Gewoon.. Een wolfje. Net als jij." beantwoordde ze zijn eerste vraag droogjes. Toch was ze wat voorzichtig met haar antwoorden, aangezien de reu waartegen ze aansprak een roedelgeur bij zich droeg en Espaye liever niet gelijk nadat ze poot in het gebied had gezet een kudde verwilderde, kwade wolven achter haar aan hebben.

'Hmm.. Als nieuweling in een vreemd gebied is het niet echt... tactvol, om blindelings naar de eerste de beste te grommen,' had de reu tegen haar gezegd. Espaye liet een droge blik in haar ogen verschijnen, en nam een net zo ongeïnteresseerde houding aan als de wolf voor haar.
"Och.. Voel je je aangesproken? Voor het geval het niet duidelijk was.. Ik wist niet dat je hier rondliep en gromde je dus ook niet toe." Espaye keek de reu aan en ook zij begon nu vermakelijk te grijnzen. Espaye's eerste oordeel over de reu was een geduldloos, fel wolfje, Espaye zou zich aanpassen aan zijn gedrag zodat ze niet zwak noch dreigend over zou komen.

Niet veel later vroeg de reu wie ze was. Ze vroeg veel vragen vond Espaye, in haar geboorteland leefden de wolven nogal afgezonderd van elkaar. Hier blijkbaar niet. Achja, ze zou toch verder trekken nadat ze wat aangesterkt was. In veranderen van levenswijze had ze sowieso geen zin.
"Hmm.. Espaye is de naam. En de jouwe?" sloot ze haar zegje af en keek de wolf met een schuingetrokken kop aan. Een klein beetje maar, het viel niet echt op.

Scare trok zijn wenkbrauwen op, waarna zijn grijns opnieuw doorbrak. 'Oeh, kwetsend,' antwoordde hij zoet. Het gedrag van de teef irriteerde hem mateloos, en haar houding veranderde wat, van ongeinteresseerd tot dreigend, zelfverzekerd. Een grom ontsnapte uit zijn keel, gedeeltelijk om het 'stoere' gedrag van de teef. Plotseling besefte ze de aanwezigheid van de teef weer. 'Alweer zo tactvol. Stoer gaan doen. Je maakt het wel makkelijk voor jezelf, nietwaar?' vroeg Scare, en zijn ogen flitsten. Wat bezielde nieuwelingen om zich zo te gedragen, in een gebied dat volstrekt onbekend was? Hij kwam er maar niet op. Waarschijnlijk deden ze zo om stoerder over te komen, maar dat was niet echt nodig, Oudere wolven versloegen haar toch wel.

[Inspiloos]

"Ik weet niet wat jij überhaupt onder stoerdoenerij vindt vallen, maar inderdaad, ik probeer het mezelf gemakkelijk te maken." antwoordde Espaye dan, even zoet als voorheen. "Maargoed.. Ik heb nog steeds jouw naam niet gehoord, Madame." maakte Espaye dan op een rustig toontje duidelijk, waarna ze op haar gemak achter haar oren krabte. Ze voelde zich juist hélemáál niet op haar gemak, maar dit gevoel verdoezelde ze door een grijns op haar muil en een comfortabele, relaxte houding. Het was dan ook niet aan haar te zien dat ze zich oncomfortabel voelde en misschien zouden de wolven zich geïrriteerd door haar houding voelen. Ze zou het niet weten en het scheelde haar ook vrij weinig. Espaye kon wel raden aan het gedrag van de reu dat ze geen vriendjes zouden worden en dit wellicht hun eerste en laatste gesprek zou zijn.

[Me too]

Scare grinnikte, vreugdeloos en zo nep als het maar kan.
'Wat ik onder stoerdoenerij versta? Een teef als jij, nieuw, die denkt het gebied nu al te kennen...' Er was geen spoor van zoetigheid in zijn stem,, in plaats daarvan weerklonk de spot duidelijk. Die teef, die bedacht had heel wat voor te stellen, was triest, maar Scare had allang bedacht de humor ervan in te zien. Het was de moeite niet waard je er druk over te maken. In plaats daarvan richtte hij zijn gedachten op Chanel, en schopte de teef in gedachte ws uit. Plotselind bedacht ze dat ze haar naam niet genoemd had, en eigenlijk was dat ook niet van plan, maar de discussie tussen hem en de teef was zo grappig, dat ze die niet stil wou leggen. 'Scare, maar Meneer voor jou,' antwoordde hij droog, waarna hij opnieuw zijn gedachte op Chanel richtte.

"Ik heb nooit gezegd dat ik het gebied al ken.. Dat maak jij er alleen maar van, 'meneer'." antwoordde Espaye met enige achterdocht in haar stem. Toch vond ze dat het gesprekje tussen haar en de wolf redelijk subtiel verliep. Zolang de wat oudere en misschien een slagje grotere wolf haar niet wat aandeed zou Espaye gewoon haar schijnheilige en relaxte houding blijven aannemen. Als het eventueel overkwam op dreigen of misschien een beet zou ze weglopen; vechten had geen zin, in deze toestand zou ze ongetwijfeld verliezen.

Espaye likte even ijdel aan een van haar voorpoten waarna ze haar vacht uitschudde en weer ging zitten. Het was nog steeds heet in het bos en de donkere teef zou er alles aan proberen om die verdomde hitte haar lichaam uit te bannen. En aangezien wolven niet konden zweten liet ze haar tong maar weer uit haar bek rollen, wat haar een jongere, misschien wat sukkelige uitstraling gaf.

Espaye 'stak' haar tong weer terug in haar mond. Er was al een tijdje niet meer op haar gereageerd, dus besloot ze maar weer verder te trekken.
"Maargoed, ik zie dat 'Monsieur' Scare geen aandacht meer voor me heeft .. Dus ben ik weg. Adios." sprak Espaye dan koeltjes terwijl ze opstond en haar vacht uitschudde, waarna ze verder begon te wandelen. Nu een schuilplek zoeken. Als ze er een kon vinden vóórdat de nacht inviel zou dat wel handig zijn, dan kon ze met zonsopkomst beginnen eten te zoeken..

Lang, Lang was Scare weg geweest. De wolf was groter geworden, had veel ervaring opgedaan, en had een klein roedeltje gehad buiten ws, nu stond hij aan de rand, nog een paar stappen en hij was in ws. Hij baalde hiervan, hoe het was gelopen, zijn roedel had hem weggejaagd. Nouja, hij had met een jonge wolf een gevecht gehad en had deze verloren, toen was hij uit zijn eigen roedeltje verstoten. De laatste stappen zette hij en hij was nu in ws, Scare was blij dat hij terug was, miscchien kwam alles dan toch nog goed. Rustig begon hij te zingen. ´Jij wordt nooit vergeten vriend, ja bedankt het was te kort dat vergeet ik niet, iedereen hield van jou, dat stilt mijn verdriet ´ Scare stopte met zingen, dit liedje zong hij omdat hij zijn broertjes en zusjes was kwijt geraakt, en zijn moeder zag hij ook al niet meer. Hij was even gaan liggen, het was hier mooi de bloemen stonden mooi in de bossen en er kwam veel zonlicht door de bomen heen. Hij lag op een hoge rots, die ondersteund werd door kleinere rotsjes. Moeizaam stond hij op, hij rekte zich uit, zijn tong ging over zijn bek heen terwijl hij gaapte.